مواجه

آه که جهان چقدر مدام و مدام و مدام مارو نا امید میکنه ...

انگار یه سوزن دستشه و یه لبخند شیطون و خبیث رو لبش ...و منتظره تو نسبت به یک چیز دلخوش و مطمئن بشی ....سوزنش رو فرو میکنه تو تصور حباب گونه ی تو و همه چیز رو میترکونه....

همه چیز پیچیده و سخته ...شایدم من اینطور فکر میکنم ...

تقصیر آدم ها نیست اگه ناامیدمون میکنن ...تقصیر آدم ها نیست اگه یهو میگی ای بابا از فلانی دیگه اینو انتظار نداشتم ...تقصیر آدم ها نیست که گاهی با رفتار هاشون بهت احساس تنهایی میدن ...احساس ناکافی بودن میدن ....احساس عدم امنیت میدن ...احساس کوفت و زهرمار میدن

جهان اینطوره عزیز من !

اینجا چیزی کامل نیست ...اگه هم کامل باشه قرار نیست با دوام باشه ...به شادی های بی نظیر زندگی ت نگاه کن ...کم هم نبودند ...لزوما ناقص هم نبودن بعضی هاشون ....اما آیا دوام داشتن ؟

به سختی ها فکر کن ...آیا تماما بد بودن؟ آیا قسمت خوب و روشن نداشته؟ آیا تا ابد دوام داشتن؟

احساس میکنم آدمیزاد واسه نا امید شدن از هرکسی باید آماده باشه ....تا یهو با سر به شیشه نخوره ...

احساس میکنم این مُدَوَر بودن جهان رو آدمیزاد باید به یاد بیاره ...زیاد هم به یاد بیاره

+خوردیم چو گنجشک به دیوار بلورین

پنداشته بودیم که این پنجره باز است

+آه چقدر بیهوده دنبال کمال گشتیم جاناتان...ولی بهشت در واقع تلاش های خودمون برای به تکامل رسیدنه...دلم میخواد به بهشت برسم ...به تکامل ...

+خدایا میشه اون معشوق بهشتی که قراره بعدا بهمون بدی تو بهشت...هیچ وقت نا امید مون نکنه؟