به من نگو

من از اون دسته آدمهایی نیستم که وقتی مودم افتاد و حالم غمگین شد با ساعت ها حرف زدن برای کسی خوب بشم 

از اون دسته آدمهایی نیستم که اگه چیزی رو خواستم و سخت بوده رسیدنش و حالم گرفته شد از خستگی تلاش،یکی بیاد لقمه ی جویده بهم بده و من بپرم هوا...

بیهوده از من می پرسی چرا ناراحتی؟

من جزو دسته ی سخت پوستانی ام که غم رو زیر زبونم مزه مزه میکنم 

توی لاک خودم راه حل هارو بالا پایین میکنم 

و طلوع فردا ناامیدی رو سر بریدم 

وقتی دعای آدمها حل مشکلاتشون بود من از خدا قوی تر شدن رو خواستم ...

پس به من که اگه بالا ایستادم روی جنازه ی روزهای ناامیدی و غم پا گذاشتم نگو خب چی ناراحتت کرده