حالت خوب...آمین:)

کتاب "جای خالی سلوچ" محمود دولت آبادی را ورق میزدم.جایی از کتاب نوشته بود :

"روزگار همیشه بر یک قرار نمیماند. روز و شب دارد، روشنی دارد، تاریکی دارد، کم دارد، بیش دارد.

دیگر چیزی از زمستان باقی نمانده، تمام میشود، بهار می آید".

دیدم گوشه ی همین صفحه نوشته ام : "از یک جایی به بعد، حال آدم خوب نمیشود"...

حرفم را پس گرفتم، خط زدم جمله ی خودم را. اصلأ همانی که دولت آبادی گفته...

از یک جایی به بعد

آدم

آرام میگیرد،

بزرگ میشود،

بالغ میشود،

و

پای تمام درد هایش می ایستد،

، دنبال مقصر نمیگردد، قبول میکند گذشته اش را

انکار نمیکند آن را، نادیده اش نمیگیرد، حذفش نمیکند، اجازه میدهد هرچه هست، هرچه بوده در همان گذشته بماند،

حالا باید آینده را بسازد، از نو، به نوعی دیگر.

یاد میگیرد زندگی یک موهبت است، غنیمت است، نعمت است، قدرش را بداند

همه ی اینها را که فهمید یک آرامشی میآید مینشیند توی دلش،

توی روح و روانش.

اینجای زندگی همان جایی است که دولت آبادی گفته

اصلا از یک جایی به بعد

حال ادم

خوب میشود

++ برای دوست خوبم یاسین:)

حال خوبت را گره میزنم به دست های قاصدک ها..پرواز که کردند...به اوج آبی آسمان که رسیدند...سپرده ام در گوش خدا بگویند که یک کوزه ی سفالی آرامش بگذارد پشت در خانه ات:)))

جاده تو را پس نمیدهد...